Niets is wat het lijkt dat het is

Vele keren per week een zorgvuldig bereide maaltijd met vis. Dat zou je misschien als vanzelfsprekend verwachten op mijn eettafel. Maar nee. Een koffiebroodje, bakje yoghurt, tros bananen, diepvries saté en een flesje wijn liggen in mijn boodschappenmandje als ik ’s avonds kort voor sluitingstijd door de supermarkt ben gerend.

De kassière kijkt me aan terwijl ze de artikelen langs de scanner geleidt en zegt: ‘U bent toch die vrouw die ik een tijdje terug op televisie zag omdat u promotie maakt voor vis’?  Mompelend bevestig ik dat mijn werkterrein in de vis ligt. Glimlachend suggereert de vrouw achter de kassa dat ik daarom vrijwel nooit een visje koop en dit lekkers natuurlijk vanuit mijn werk het huis in sleep en dagelijks als een topchef de meest wonderlijke visgerechten bereid.

Niets is wat het lijkt dat het is!

Wonend in een dorp en dan ook nog eens als ‘import’ val je wel op en onthoudt men blijkbaar ook de schaarse informatie die over je bekend wordt. Als vertegenwoordiger van het Nederlands Visbureau verwacht men vaker dat werk en privé zodanig met elkaar verweven zijn dat ik dagelijks mijn keuken betreedt om culinaire wonderen te bereiden van al het lekkers uit zee.

Thuisgekomen leg ik mijn aankopen in de koeling, schenk mezelf wat in en bekijk wat er nog aan eten in de kasten aanwezig zijn. Eerst maar een stukje kaas, worst en toastje met salade. Als de grote wijzer de linker bovenhoek bereikt, ruk ik nog een loempia uit de vriezer en eet dit gefrituurde hapje onder het genot van een wit wijntje. Tijdens mijn werkoverleg eerder op de dag heb ik me al tegoed gedaan aan een broodje vis en een paar kibbeling stukjes. Dus beschouw ik dat als mijn maaltijd en dat avondhapje als lunch, wat mijn dagelijks maaltje compleet maakt. De werkagenda overziende kan ik de komende drie dagen wel een hapje mee prikken hier en daar. Een kant-en-klaar stamppot en een kliekje dat een kennis me bezorgde zal mijn maag op twee andere dagen kunnen vullen. Vervolgens zal ik nog een avondje aanschuiven bij mijn vriendinnetje en reken al stiekem op het Tupperware bakje, dat ik meekrijg voor de laatste dag van die week. 

De volgende dag achter mijn bureau voer ik een telefoongesprek ter voorbereiding van een evenement, waarin ik kritisch de te serveren visgerechtjes bestel en beantwoord deskundig een consumentenvraag over de mogelijke bereiding van haar zojuist aangekochte vangst van de dag.

Alles lijkt zo in het teken van vis te staan

Oh, alles enkel en alleen tot de top

Maar het is allemaal maar nep

Ik heb m’n eeuwige masker op

Ik weet, dit geldt niet alleen voor mij: ‘Niets is wat het lijkt dat het is’.